Tahsin Yücel'in akla dayanan bir anlatımı var. "Peygamberin Son Beş Günü"nde, "Yalan"da ve okuyabildiğim başkaca kitaplarında görebildiğim genel bir özellik bu. Yücel, "Vatandaş"ta da benzer yaklaşımı izlemiş, aklı konuşturmuş, kendi kendisiyle konuşan bir aklı konuşturmuş hem de. Kılı kırk yaran, bambaşka çalışan, kimsenin önemsemediği şeyleri önemseyen bir tuhaf akıl... Anlatımın bu özellikleri, doğrudan kara mizahı, ironiyi getiriyor beraberinde. Ciddi bir mizah onunki. Olmaz şeylerin üstüne üstüne gidiyor, onları hiç olmaz noktalara vardırıyor. Üstelik kendi içinde tutarlı sayılabilecek bir mantık çerçevesinde. Belki de meseleyi kara mizaha götüren de bu. Yücel'le birlikte oturup umumi tuvaletlere yazılar yazarak oluşturulan sanatın egemen sanat karşısındaki konumunu düşünüyoruz ciddi ciddi, her ne kadar içimizde bir şaşkınlık, gülme isteği duysak da. Esasında duyguların düşüncelerden çok daha köklü ve temelli olduğunu, duygunun düşünceye göre çok daha sağlam bir tabiata sahip olduğunu düşünüyorum ve sanatta en çok ilgilendiğim yapıtlar da bu doğrultudaki yapıtlar fakat Tahsin Yücel'in benim anlayışımdan neredeyse bütün bütüne zıt tavrını her zaman sevmiş, ona her zaman saygı duymuşumdur. Onun sürekli konuşan, sürekli didikleyen zihni bana kalırsa Türk edebiyatının kendine has yetkin yapıtlarını ortaya koyabilmiştir. "Vatandaş", bu yapıtlardan biri, Yücel'in eserleri arasında mühim bir yere sahip. Anlatı denmiş çoğu yerde "Vatandaş" için. Bana kalırsa onu illa bir türe dâhil edeceksek roman türüne dâhil etmeliyiz, romana çok daha yakın geldi bana. Anlatı olsun, roman olsun, okunası bir kitap "Vatandaş". Tavsiye edilir.

VatandaşTahsin Yücel · Bilgi Yayınevi · 1975155 okunma

·

43 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Mustafa