Gözyaşlarımın kendilerine ait bir sesleri vardı ve gözlerimden değil, kalbimin en derin, en karanlık köşesinden çıkıyorlardı, benim bile doğru düzgün bilmediğim bir hikaye anlatıyorlardı bana. İşte oradaydım, zifiri karanlığın ortasında ilerleyen bir salın üstündeydim; uzakta, ufuk çizgisinde, bir deniz fenerinin ışığını görebiliyordum, onu takip edersem karaya ayak basacaktım, azgın deniz izin verirse, çok geç kalmadıysam...
Sayfa 73 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
18 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.