Zaman zaman günlük hayatın karmaşası sonucunda yoğun stres ve negatif enerjiyle yüklenen insanın, içinde yaşadığı toplumdan uzaklaşma arzusu, aslında çevresel etkenler sonucunda, kişinin kendi tercihiyle ortaya çıkan bir durumdur. İnsanın, ruhunu dinlendireceği, sağlıklı kararlar alabileceği sessiz ve daha ferah bir mekânda kalması, ondaki geçici ruhsal patolojik durumu ortadan kaldıracak; kendisini stres girdabından kurtaracak bir ortamın sağlanamaması durumundaysa bu patolojik durumun derinleşmesi ve kalıcı hale gelmesiyle sonuçlanacaktır. O halde insanın zaman zaman ihtiyaç duyacağı "ruhunu dinlendirme arzusuyla kısa süreli yalnız kalma durumunu" genel bir yalnızlık buhranı içinde değerlendirmemek lazımdır. Bu farklı bir durum. Bununla kısmen bağlantılı olarak, bakınız Arthur Schopenhauer "Okumak, Yazmak, Yaşamak" adlı kitabında ne diyor: "Akıllı adam, münzeviyane bir hayatı tercih edecektir. Hatta eğer büyük bir ruha sahipse büsbütün yalnızlığı seçecektir. Çünkü bir insan ne kadar kendi kendisine yeterse, başka insanlara o denli daha az gereksinim duyacaktır." Mevlana da "İrfan ehline yalnızlık, tefekkür etmek için bir fırsat sunar." demiyor mu? Dolayısıyla, bilinçli yalnız kalma arzusunu ayırıyoruz.
Sayfa 24Kitabı okudu
·
139 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.