sanırım uzun zaman sonra favori kitaplarım arasına girebilecek bir kitap. o kadar hoşuma gitti ki yazara kendimi o kadar yakın hissettim ki.. sanki yazar karşıma geçmişte benimle konuşuyomuş gibiydi. aşırı samimi bir anlatım vardı. kendimi bağdaştırdığım, beni etkileyen çok fazla yer oldu. sevdiğim ve altını çizdiğim yerleri saymıyorum bile… ara ara güldüğüm ara ara üzüldüğüm yerler oldu. en çok “resimsiz gözyaşları” bölümü beni mahvetti. benim kendimden bir parça bulduğum çok yeri oldu. herkesinde kendinden bir parça bulacağı bir kitap olduğunu düşünüyorum. her zaman karşıma çıkan ama kitaplarını okumadığım bir yazardı okuyabildim sonunda. tebrikler Ali Lidar sen de artık en sevdiğim yazarlar arasındasın. bekle beni diğer kitaplarını da sömürmeye geliyorum.
