‘iki yoldan seviyorum seni: bencilce,
ve sonra, sana yakışır biçimde,
bu bencil sevgisiz ki her düşünceyle seni düşünmekten kendimi alamıyorum,
senin yarattığın en saf sevgiyle
benim hayran bakışlarımdan peçeyi kaldırdın,
ne onda ne bunda benim övülecek bir yanım yok:
övülecek olan sensin, biliyorum,’