Hitler aslında II. Dünya Savaşı'nı istemiyordu, özellikle de İngiltere'yle savaşmayı. Korkutucu basitliği ve sonuçta da yenilmesine sebep olan şey, nefret eğilimi ve nefret propagandası yapmanın halk üzerinde etkili olduğunu fark etmesiydi. Birçok erken dönem siyasi konuşmasında bunun kanıtları vardır. Yahudiler hakkındaki fikirlerine de yansıyan bir ikiliktir bu: 1919'da belirginleşen kendi Yahudi düşmanlığı ve bundan daha da önemlisi, antisemitizmin popüler bir araç olabileceğini ve hatta olduğunu fark edişi. II. Dünya Savaşı bunun kanıtlarıyla doludur. Evet, Hitler Alman politikasını Yahudileri sürmek yerine yok etmek olarak değiştirmişti; ama bu duruma dair kayıtlar sunulduğunda onlarla ilgilenmiyordu. 16 Nisan 1945'te halka yaptığı son konuşma çok şey anlatır. Stalin'in ne Yahudi yanlısı ne de dogmatik bir komünist olduğunu çok iyi bilmesine, hatta ona hayran olmasına rağmen, "Yahudi Bolşevizmi"nin altını çizmiş ve şiddetle eleştirmiştir. Ayrıca daha Kasım 1941'de savaşı artık kendi istediği şartlarda kazanamayacağını anladığını görmüştük; sonrasında, rakiplerini bölmeyi ummuştu, böylece içlerinden biri onunla bir anlaşma yapmak isteyecekti. O maalesef bir devlet adamına özgü becerileri de olan bir milli ve askerî liderdi. Düşmanlarını bazen hafife alıyordu ama kendini almıyordu; insanlığa büyük zarar vermiş tarihi bir figür olduğuna göre biz de onu hafife almamalıyız.
Sayfa 130 - Ketebe YayınlarıKitabı okudu
·
50 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.