Yazılarımda sık sık köyle ilgili hatıralarıma sığınıyorum. Sığınmak ne tuhaf şey. Hatıralar, derinden yaşanmış olayların pıtrak gibi gün yüzüne çıkması. Bir anda seni sımsıcak sarıp sarmalaması. Gözyaşlarının yanaklarından ılık ılık akması. Gözyaşı ne büyük bir rahmet, gözyaşı ne büyük bir nimet. Gözyaşları insana insan olduğunu gösteriyor. Gözyaşları, ben kimim? Ölüm ne demek? Sorularını burgu burgu zihnine sokarak benlik ile ölüm arasında ürpertici bir kardeşlik münasebeti örüyor. Gözyaşları insana derin bir nefs muhasebesi temin ediyor. Gözyaşları aciz olduğunun idrakini yaşatarak kalpleri yüceltiyor. Evet, yüceliyorsun. Gözyaşları bir arınma kurnası olarak bizi Rabbimizle en saf ve halis irtibata geçiriyor. Hatırlamak, insana meçhul olan ruhun bir aksiyonu. İnsan olarak aciz varlıklarız. En hoyratça alıp verdiğimiz nefesten mahrum kalsak işimiz tamam. Hatıralarıma sığınıyorum. Annem yok babam yok, amcam, dayım, dedem ve ninem yok. Sığınacak insan sayısı azaldıkça hatıralara sığınmaktan başka bir çarem yok. Hatıralarımda hayatta olsaydılar sığınacağım bütün bu sevdiklerimle birlikte olabiliyorum. Zaman ve mekân ötesi bir âlemde yaşanan bütün güzellikleri bir film şeridi gibi görüyorum.
·
69 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.