… mumun alevinin karşısında duran uyanık kişi artık okumaz. Hayatı düşünür. Ölümü düşünür. Alev geçici, eğreti ve zindedir. Bu ışığı bir esinti yok eder; bir kıvılcım yeniden yakar. Alev kolay doğum ve de kolay ölümdür. Hayatla ölüm burada gayet iyi bağdaştırılabilir. Hayatla ölüm, kendi imgeleri içinde, tam karşıttır. Varlık ve hiçlik üzerine diyalektiklerini basit mantık üslubunda sürdüren filozofların düşünce oyunları, doğan ve ölen ışık karşısında dramatik biçimde somutlaşır.
Ama daha derinden hayal kurulduğunda, hayat ile ölüm arasındaki düşüncenin bu güzel dengesi yitip gider. Bir mum düşçüsünün yüreğinde şu sönme sözcüğü nasıl da çınlar! Sözcükler kökenlerini bırakıp gider ve yabancı bir hayatı, basit karşılaştırmaların tesadüfünden ödünç alınma bir yaşamı yeniden yaşarlar kuşkusuz. Sönmek fiilinin asıl öznesi hangisidir? Hayat mı mum mu? Metaforlaştırıcı fiiller en kuraldışı, en acayip özneleri eyleme geçirebilir. Sönmek fiili herhangi bir şeyi öldürebilir; bu bir gürültü olabileceği gibi bir kalp de olabilir, sevgi kadar öfke de olabilir. Ama asıl anlamı, ilk anlamı öğrenmek isteyen, bir mumun ölümünü hatırlamalıdır. Mitoloji bilginleri, gökyüzünün gösterileri içinde ışığın dramlarını okumayı bize öğrettiler. Ama bir hayalperestin odasındaki aşina nesneler evren mitleri halini alır. Sönen bir mum, ölen bir güneştir. Mum gökteki yıldızdan bile daha yavaş ölür. Fitil boynunu büker, kararır. Alev afyonunu kendisini saran gölgenin içinden alır. Ve alev ölür; uykuya dalarak ölür.
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.