Kendimi bildim bileli aşırı kaygılı bir çocuktum ve muhtemelen çok küçük yaştan beri depresyondayım. Beş yaşındayken bile sık sık "Kim beni neden sevsin ki? Beni hiç kimse sevmiyor ve sevemez de." diye düşündüğümü, birinin beni sevebilmesi için uzun uzun bir neden aramaya çalışıp bulamadığımı, dünyaya gelmiş ve bu nedenle de bakılmak zorunda olmaktan dolayı nasıl bir acı duyduğumu net hatırlıyorum. İstediğim tek şey hiç doğmamış olmaktı, böylece kimse bana bakmak zahmetine katlanmayacaktı. Okula başlama yaşım yaklaştıkça deli gibi korkuyordum, çünkü aptal olduğuma ve okumayı öğrenemeyeceğime emindim. Herhangi bir şey öğrenemeyeceğim açıkken neden okula gitmem gerektiğini bir türlü anlayamıyordum. "Umarım okumayı öğrenemeyeceğimi anlar ve bir an önce alırlar beni okuldan." diye düşünüyordum hep. Okula başlayana kadar, harf ve rakam gördüğümde başımı çevirirdim. Harf gördüğümde hissettiğim tek şey korkuydu çünkü, bana bir şey anlatıldığında da düşünmemeye, dinlememeye çalışırdım bu yüzden hep. Okumayı öğrenmem buna rağmen kısa sürdüğünde şaşırmıştım, ama aptal olduğuma inancım uzun zaman daha devam etti. Hatta bugün de belli bir formda devam ediyor.
Erteleme - 
Nihan Kaya
··
2 artı 1'leme
·265 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.