Nasıl bir zamanlar öğretmen olmak istemiş ama çocukları kıpırdamadan oturmaya zorlayacak iradeyi kendimde bulamadığım için bu fikirden vazgeçmişsem şimdi de sürekli umutsuzluğa kapılıp havlu atıyor, düşüncelerimi asla uslu oturtamayacağıma, bahçede dolaşmalarına engel olamayacağıma inanıyordum. Ama artık, son bölümde de göstermeye çalıştığım gibi, konsantrasyonun anlamına dair fikrim değişiyordu, tıpkı eğitime dair fikrimin değiştiği gibi. Düşünceme bir Montessori öğretmeni gibi davranmalı, onu kendi büyüme kanunlarını takip etmekte özgür bırakmalı, faaliyetlerini uzaktan izlemeli, yönlendirmek için uygun malzeme sunmalı ama asla uysallığa zorlamamalıydım. Aslında bu benzetmeyi bulalı birkaç sene olmuştu ama o zaman ne manaya geldiğini anlayamamıştım; bir gezginin gideceği şehrin saat kulesini ta uzaklardan bir anlığına görmesi ama dolambaçlı yollar aşıp iyice yaklaşana kadar bir daha görememesi gibi.
Sayfa 91Kitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.