Okurken yaşadım
Bir taşra kasabasının akıl hastanesindeki kendini yalnız hisseden Doktor Andrey Yefimıç ile bu hastenedeki beş hasta ile başlar konu. Doktor Andrey Yefimıç ile eğitimli bir hasta (deli!!) olan İvan Dmitriç ile arasında geçen felsefi konuşmalara ve Doktor Andrey Yefimıç’in gerçeklikle teorinin farkına varmasına sebap olup bunu irdelemeye başlamasıyla devam eden etkileyici bir hikaye. Çoğunluktan farklı düşüncelere sahip olan insanları anlamak yerine kendini normal görenlerin daha kolay bir yöntemi seçerek onları deli olarak yafatalaması ve bu kişilere de kendilerince gayet olağan gelen düşüncelerini kabul ettirme çalışmalarıyla sonunun nasıl geldiğini anlayamadan bitiveriyor.
Çehov'dan okuduğum ilk kitap ve elimden bıramadığım eseri. Kitabın inceliği ile kitabın içeriği ve verdiği duygu tamamen ters orantılı. Bir solukta bitirebileceğiniz bu kitapta hem koğuştaki o berbat kokuyu hissettim hem de adetsizlikleri, sefil yaşam koşullarını, çaresizliklerini, yalnızlıklarını gördüm ve içimde yaşadım. Keyifli okumalar dilerim.
“Bir canlı ne kadar basitse o kadar az duyarlıdır ve uyarılara karşı daha zayıflık verir. Ne kadar gelişmişse, gerçekliğe karşı daha fazla duyarlıdır ve daha enerjik bir biçimde tepki verir.”
" Gerçi elimizin altında kitaplar var, ama bu canlı bir sohbetin, karşılıklı ilişkinin yerini tutmuyor. Çok da doğru olmayan bir kıyaslama yapmama müsaade edecek olursanız, bence kitaplar notaya, sohbet ise şarkı söylemeye benziyor. "
Altıncı Koğuş
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.