Şimdi artık bir emekliyim. Hayatın başka bir safhasını yaşıyorum. Bu safhada insan, nihayet kendisiyle baş başa kalır. Tanrının, onun için hazırladıgı en çetin imtihanı yaşar. En son ve en azgın hasını ile karşılaşır. Bu hasım, yıllar boyunca geri itilen, yıllar boyunca pusuda bekleyen kendi içimiz, kendi iş varlıgımızdır.
Bu çetin bir savaştır. Büyük bir hesaplaşmadır. Bu hesaptaşınada biz, ya birden silahlarımızı terk ederek yeisin, kötümserligin çukuruna düşer ve hayat dışı kalırız. Yahut da, içimizin çamurları, bizim son müsamaha duygularımızı da yiyerek bizi, yalnız kin ve gayzlarıyle yaşayan bir cemiyet düşmanı haline koyar ve yahut da, varlıgımızı bir vehim, hayatı bir illüzyon sayarak kendi kendimizi inkar ederiz. Bu suretle de, kendimizle beraber külli varlıgını bize intikal eden emanetini de degersizleştiririz. Halbuki Tanrı bize hayatı, bütün tezatlarıyle beraber vermiştir. Nasibimiz, bu tezatları çözmekten ziyade, onlarla beraber yaşamak olsa gerektir. O halde, hayata küsmeden, hayata düşman olmadan ve onu inkar etmeden, ona bağlı kalarak yaşamak, hatta onu süslemek ve güzelleştirrnek niçin mümkün olmasın? Böyle olunca da, hayat kavgası, yurt fikri, millet fikri ve insanlık mefkuresi içine niçin yerleşmeyelim? Çünkü biz, hiç bir zaman hayattan kopmuş birer varlık degiliz. Üstünde yaşadıgımız topragın ve içinde geliştigirniz toplumun birer parçasıyız. Bunlar öyle bir kap teşkil ederler ki, bizim hayat nizamımıza şekil verirler. Bu nizam, bir taraftan insanla toprak, diger taraftan insanla insan arasındaki sonu gelmez savaşın bir mahsulüdür. Bu savaş ebedidir ve ebedi olarak devam edecektir. Tanrı'nın bize biçtigi kader, bu savaştan ürkmeden ve ondan kaçmadan onun içine yerleşmektir. lrademizin ve ruhumuzun hürriyetini kaybetmeden bunu başarabilirsek, o zaman, bir ermiş, bir tarik-i dünya olmadan da Tanrı bizi kendi katına ulaştırabilir. Bu suretle biz, her birimiz ondan bir parça olmanın ululugunu bulmuş olur ve sanki ona ulaşırız .
·
84 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.