“ağrımın farkındayım. ağrımı tanıyorum. ağrımın sebebini biliyorum. ağrımı kabul ediyorum.
çok üzülünce kustuğumu, özür dilerim ama bu gerçek, kabul ediyorum. çok üzülebilirliğimi kabul ediyorum. birinin beni üzebileceğini kabul ediyorum. dövülmüş hayvan gibi güvensizim. sokağımdayım güvensizim. evimdeyim güvensizim. uykumda güvensizim. beni çok ürkütmüşsünüz kabul ediyorum.
herkesi haklı gördükten sonra, herkesin yerine cevap verdikten sonra, herkesin yerine özür diledikten sonra, yani çok ileri gittikten sonra kendimi gördüğüm ilk aynada yüzümün üstünden üçyüz yıl geçmişti. o yapmazdı bu yapmazdı kimse seni kendisi karşısında bu kadar savunmazdı diyorum, yapma diyorum kendime. ikna etmeye çalışıyorum. kötülük vardır güzelim, kötülük gerçek.
yatıyorum kendimden özür diliyorum. uyanıyorum yüzümü yıkarken kendimden özür diliyorum. her aynada her camda her yansımada kendimden özür diliyorum. yedi yaşımın kesilmiş saçlarını buldum. çocukluğumun örgülü saçından özür diliyorum. uykumda bile özür diliyorum. çok kırgınım kendime. kendime çok kırığım. kendimi suçladım. kendimi affetmeye çalışıyorum. o düğümü bulmaya çalışıyorum. o denizde yalnız olduğumu kabul etmeye çalışıyorum, yalnızım ve yüzme bilmiyorum. o yağmurda yalnız yürüyeceğimi, o eve yalnız varacağımı, yeşil veranda altında dünyanın en güzel kahvaltısını yalnız yapacağımı kabul etmeye çalışıyorum.
seni affetmiyorum. öfkemi suluyorum büyüsün. seni, yazarken bile ağır bak. hiç affetmiyorum. ama affetmiyorum. ne olursa olsun. affedemiyorum.”
·
14 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.