e.
@elfmira
Muhasebe
İstanbul
1993
1365 okur puanı
Ocak 2016 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
İhlal edilen çocuğa verilen mesaj, seni sevmiyorum. İhmal edilen çocuğa verilen mesajsa, sen yoksun. Umarım ihmalin yarattığı travmanın büyüklüğünü anlamışsınızdır.
Ne kadar güçlüydü çocukluğumuzdan yadigâr kalan bağlanma ilişkilerimiz. Nasıl işliyordu iliklerimize dek tüm o kalıplar, inançlar. Öyle ki sadece gözlükleri değiştirmek yetmiyordu. Beynin her bir katmanını tuğlalarından sökmek gibiydi değişim. Anestezi almadan ameliyat olmak gibi. İstediğin kadar bilgiyle doldur, başkalarının tecrübelerini dinle, yardımcı olmuyordu. Bu ameliyat, acısını hissetmen gerekenlerden. Ve elindeki tek araç cesaret; ilişkiye girme ve içinde kalma cesareti.
Ne olmuştu? İlişkisini nerede kaybetmişti? Bir yandan o kadar severken Michael’ı, nasıl o kadar itebilmişti! Aslında hep terk ettiğimiz kendimiz değil miydik başkasının varlığında? O kadar sevemiyor, o kadar değersiz buluyordu ki kendini, Michael’ın kendisini terk edeceği, aldatacağı düşüncesi içten içe kemirmişti onu.
Henry Bergson’ın söylediği gibi: “Gözler sadece zihnin algılamaya hazır olduğu şeyleri görür.”
acaba bir insan ne kadar dibe vurmalıydı tüm incinebilirliliğini riske atmak için!