Dolores'in gidişine üç gün kala kıyamet koptu. Korkunç bir hüzün içinde geçen günleri sayıyordum. Yüreğimin böylesine bir acıya dayanıp dayanmayacağını bilmiyordum. Bu nedenle, görüşmek için her fırsattan yararlanıyorduk. Ve aşağı yukarı her keresinde, birbirimize söyleyecek hiçbir şey bulamıyorduk. Susuyorduk, varlığımızla birbirimizi avutuyorduk. Şimdi, ellerini avuçları arasına alan bendim ve bitmeyecekmiş gibi gelen bir süre uzun parmaklarımı okşayıp duruyordum.
...
Küçüğüm, hayat böyledir. İnsanlar hep çekip giderler. Yürek unuttuğundan ve pişmanlıklar öldüğünden değil. Birtakım şeyler, sevecenliğimizde kalmayı sürdürür hep. Ama insanlar gerektiği anda gitmek zorundalar.
·
15 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.