Okuduğum, okumakta olacağım her kitapta biraz daha çıkmaza giriyor benliğim, hissinden kendimi alamıyorum. Hele ki kahramanların kendi içlerinde hesaplaşma halinde oldukları, hayatın neresinde olmaları, kime yakın, kimi sevmeleri gerektiğini bilemedikleri; buralardan çıkmak için bir şeyler yapmaya çalışırken daha da diplere batmış bulunduklarını finale yakın adımlarında "dank" diye anladıkları vakitlerde. Kitaptaki ana karakterin her bir şeyi düzeltmeye çalışırken yaptıkları beni andırıyordu sayfalar boyunca. Onun telaşı, geldiği konumun getirdiği maddi ve manevi doyumun elinden kayıp gittiğini görmeye başlaması ve artık geri dönüşü olmayacak adımlarla bunu hızlandırması neden kafamda soru işaretleriyle birlikte benim varlığıma dokunuyordu. Hayatımda var olan sorunları görmezden mi geliyordum da bu kitabı düşündükçe kafam allak bullak oluyordu. Kafamın içinde, göğsümde gururla taşımış olduğum şeylerde bir yapaylık mı önüme seriliyordu? Tavırlarım, sözcüklerim karşımdaki insanlar tarafından mı şekil alıp veriyordu? Şu an ben dediğim kısmın kaçta kaçı tamamen benim özümden yansıyor? Dostoyevski'nin de belirtmiş olduğu gibi anlamak acı mı veriyor, gerçekliğin pençelerinden kaçmayı mı yeğler oldum?

ÖtekiFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 201921,9bin okunma

·

222 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.