Mahkum. (Yazan Deniz Şimşek)
Ay ışığı, gökyüzünden yavaşça süzülerek geceye huzur verirken, genç adamın yüreği hapsolmuştu. Gözleri, yıldızların parıltısında kaybolmuş gibi, bir hüzünle parlıyordu. O an, sevgilisinin yüzünü hatırladığında, kalbi sanki kırılacakmışçasına derin bir acıyla titriyordu.
Genç adamın gözlerindeki bu hüzün, bir zamanlar parıldayan umut dolu bir aşkın izlerini taşıyordu. Kalbinin hapis olması, geçmişte yaşadığı derin duygusal bir travmanın eseri gibiydi. Sevgilisiyle yaşadığı ayrılık, onun kalbini bir zincirle sarılı tutmuş, özgürlüğünü kısıtlamıştı.
Gecenin sessizliği içinde, genç adamın yürüyüşü adeta bir iç hesaplaşmanın yansımasıydı. Her adım, geçmişteki anıları canlandırıyor ve o kalpte hapsedilmiş duyguların acı veren bir melodiye dönüşmesine sebep oluyordu. Yıldızlar, onun acılı bakışlarına şahitlik ederken, kalbindeki hapis duvarları, sevgilisinin adını fısıldayarak yankılanıyordu.
Genç adamın yüzünde beliren derin çizgiler, hayatın ona öğrettiği acı dersleri yansıtıyordu. Ama yine de, içindeki umutsuzluğa rağmen, bir parça umut ışığı beliriyordu. Belki de zamanla, bu hapis duvarları yıkılacak ve kalbi özgürce atabilecekti. Ancak şu an, o kalp, sevgilisinin hatıralarıyla hüzünle dolu, adeta bir şairin en dokunaklı dizelerini yazdığı gibi, geceye bırakılmıştı.
·
45 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.