Camide çocuk sesi duymak istemeyenler yanlış yapıyor, camiyi park gibi oyun alanına çevirenler doğru yapmıyor. Burada ince bir çizgi var. Özel durumu olmayan hiçbir mekânı çocuksuz düşünemeyiz, çocuk her yerde olur. Çocuğun her yerde olması hayatın doğal akışının neticesidir. Çocuk, olduğu yerde çocukluğuyla olur. Çocuk bulunduğu yerde merakını, heyecanını, enerjisini, sevimliliğini ortaya koyar. Çocuğun bulunduğu mekân çocuğun dinamizmine uygunsa, çocuk orada bulunduğu sürece büyüklerin iklimi onu kuşatıyorsa, çevresindekilerce doğru yönlendiriliyorsa, merak ve sevgi veya ilgisine karşılık buluyorsa çocuk mekânın uyumlu ve anlamlı bir üyesine dönüşür. Çocuğun, bulunduğu ortamın doğal unsuru haline dönüşmesi, çocuğun eğitimi, sosyolojisi, kültürü bakımından kıymetlidir. Çocuk böyle bir durumda doğal olarak eğitilir, kültürlenir, sosyalleşir. Bu hâl camide oluyorsa, çocuk dindarlığı kendiliğinden başlar. Mesela, ramazan aylarında, çocuk, oruç ritüellerinin doğal oyuncusu olduğu için, çocukların camiyi, ezanı, sahuru, teravihi sevmesi de kendiliğinden oluşur.
·
55 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.