Hayat engebeli bir arazi gibi demişti dedem. Taşlı, topraklı, inişli, çıkışlı, engebeli bir arazi gibi demişti. Bazen bitti dediğin yerden başlar hayat, olmaz dediğin olur, imkansızlar mümkün hale gelebilir demişti. Bazen de hiçbir şey kolay olmaz demişti. Hayat bu sayısını bilemeyeceğin kadar çok düşersin, sayısını bilemeyeceğin kadar çok acı çekersin demişti. Bazende sayısını bilemeyeceğin kadar çok ayağa kalkıp, yeniden başlamasını öğrenirsin demişti. Hayatı güzel kılan buydu belki. Düşmeler, kalkmalar. Dizlerimizi kanatmalar. Bizleri güçlendiren buydu belki. Dedemin dediği gibi.. Demir dövüldükçe tavını bulur. Bizde bulduk tavımızı, dövüldükçe bulduk. Düştükçe bulduk. Demiştim ya size!..Hayat engebeli bir yoldur. Düşe kalka büyür insan. Kaç yaşına gelirse gelsin. Kimi en güzel anında karşılaşır hayatın bütün gerçeğiyle. Kimi gideceği yönü bulamaz, yeri bulamaz, yolu bulamaz. Kalakalır bir bilinmezliğin ortasında. Kiminin kaderine beklemek düşer. Kiminin kaderine acı, kimininde mutluluk. Kiminin de kaderine düşen buydu. Sürekli düşmek...Ve düştüğü yerden sürekli kalkmak. Bu ilk defa olmamıştı. Son defa da olmayacaktı.
" HAYAT İŞTE. İKİ HECE. "
·
15 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.