Sessizliğin uğultusu sanki kulaklarımı rehin almıştı. Sisten hiçbir şey seçilmez durumdayken hemen önümde viran taşlarla örülmüş bir cephe görüyordum. Bu cephe kerpiç evimin duvarlarını andırıyordu. Başta eğreti bulduğum, yaşamaya utandığım, her yeni güne buradan taşınacağım umuduyla yeniden uyandığım kerpiç evim...
Tüm kötülüklere ve zorlu hayat koşullarına karşı direndiğim, kolay yıkılır görünen ama dirençli bir cephe. Dünyanın bir kapısından girip diğer kapısından çıktığımda öğrenmiştim; hırslarımız yenik düştüğümüz en büyük düşmanımızdı. Yahut güzel günlerin hayali ile yanıp tutuşurken, kötü günler ömrümüzün başka evrelerine nüksetmesin diye çabalayıp durmakla kaçırıyorduk en güzel anlarımızı. Çocukluk çağlarımızda gelen talihsiz yaşam, ara sıra güzelliklerini sunsa da beni ölüm döşeğime kadar takip etmişti. Bu yüzden ben ömrümü bir savaşın içinde sürdürmüştüm.
·
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.