İnsan daha ne kadarını görebilirim diyor.. ne olabilir daha fazla? Yetişememek mi, ulaşamamak mı, yoksa hep bir utancı mı taşımak yaşamaktan, o ufacık ayrıntılardan.. Bir bebek annesinin sütünden mahrumken, yutkunamazken, gözleri henüz açılmamışken dünyaya -aslında dünyayada doymuşken- su nasıl geçebilir ki insanlığın boğazından? Her şey nasıl bu denli bozulmuş, uyutulmuş bir akışın içinde olabilir?