Kitap şu cümleyle başlıyor: “Hastalıklar, genellikle bedenin, hayati işlevlerinin sürekli görmezden gelinmesine gösterdiği tepkilerdir.” Ailesi tarafından istismar edilmiş çocukluklar üzerine kafa yormuş bunu kitabında normal psikolojinin ve pedagojinin dışında işlemiş yazar. Mesela ona göre terapilerde ebeveynlerin değil çocukların tarafında olunması çocukların korunması gerekiyor. Ebeveynleri cinsel istismarda dahi bulunsa ailenin suçunu görmezden gelen terapi düşüncesini “zehirli pedagoji” olarak adlandırıyor.Aileye bu kadar kutsiyet yüklenmesini doğru bulmadığını anlatıyor. Aslında özellikle vurguladığı şey şu, çocukken yaşadığımız ve bastırdığımız, gizlediğimiz duyguları kabul edip yaşamamız gerektiği, hissettiğimiz duyguları hissetmiyormuş gibi davranmamamız ya da tam tersi hissetmediğimiz duyguları hissediyormuş gibi yapmamamız. Aksi halde bedenin bu duruma olan isyanını hastalık olarak yansıttığını, bedenin yaşanan her şeyi kayıt altına aldığını ve unutmadığını ifade ediyor. Affetmek, olumlama yapmak gibi insanın içindeki nefret kızgınlık duygularının yaşanmasını engelleyen baskılayan günümüz terapi yöntemlerine, travmaların sonucunda kişinin affetmiş gibi göründüğünü ve bu tedavi yönteminin kısa süreli bir çözüm olduğunu vurgulayarak karşı çıkıyor. Onun çözümü aileyle ilişkini sürdürmek istiyorsan açık ve samimi bir iletişim kurmak. Karşılıklı olarak duyguları kabul edip yaşamak, duyguları yok saymamak. Kitabı okuduğum süre zarfında aklımdan çıkmayan beni çokça düşündüren şu cümle oldu:” Zoraki sevgi, sevgi değildir.” Bunların dışında yazarın kendi hayatına baktığımızda ebeveynliğiyle kendi trajedisini yaşamış bir yazarla karşılaşıyoruz, bunca anlattığı savunduğu şeyden sonra oğluyla olan ilişkisi biraz şaşırtıcı olacak. *Son olarak bir not: Davranışlar herkesin kendi yaşam öyküsüyle ilgilidir, üzerinize alınmayın.

Beden Asla Yalan SöylemezAlice Miller · Okuyan Us Yayınları · 20193,098 okunma

·

13 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.