Kucak dolusu kütüphaneler taşıdım odamın yalnızlığına. Kim bilir, kaç sahafın tozu yapıştı ayaklarımın altına? Ya hatıratımın çırılçıplak mahzenleri? Bu senfoniyle
hışırdayan yaprak sesleri, bu parmak uçlarımda gezinen harfler, bu tahayyülümü kanatlandıran kitap manzaraları; söyleyin, o mahzenlerin rutubetini havalandırabilir mi? Çoğu zaman ölümün gurubuna denk düşüyor tahayyülün tan’ı. Aklımda şimşek şimşek şafak sökerken bu isteksizlik, bu kendini beğenmiş ölgünlük niye?
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.