Ayrılığa Dayanamazdım…
Ahmed bin Hanbel yaşlılık çağındayken bir gün kapısı çalınır. Çocuklar kapıyı açar bir bakarlar ki gelen o: Abdullah Bin Mübarek. Sevinçle içeri koşup "Baba o geldi!" derler. Babalarının çok sevineceğini; hasta, yaşlı haliyle çocuklar gibi neşeleneceğini ümit ederler ama hayret! Ahmed bin Hanbel birden kaşını yıkıp ciddileşir, biraz düşündükten sonra "Selam söyleyin, dönsünler. Görüşemeyiz,” der. Çocukları şaşkın şaşkın, üstadın kırılmasından korkarak emri yerine getirirler. Ama söyledikleri karşısında Abdullah bin Mübarek hiç gücenmez, "Peki evlat, selamımızı söyleyin," deyip döner. Selamını iletmek üzere babalarının yanına döndüklerinde merakla sorarlar:
"Babacığım niye böyle yaptınız? Ömrünüzce onu özlediniz. Ne olurdu bir göz görseydiniz?"
"Evladım, kavuşmak güzel ama ayrılmak mukadderdir. Burası dünya, saatler sürse de beraberliğimiz eninde sonunda vedalaşacaktık. Onun gidişine dayanamazdım, sizi yetim bırakmak istemedim. Ayrılık olmayan yere randevu verdim," der.
Sayfa 40Kitabı okudu
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.