Ah, keşke ölümün eşiğinde olanların hepsi, bu benim gördüklermi görselerdi! Bazen bunu da düşündüm. Istırap, korku, dehşet ve yaşama arzusu, hepsi bitmişti bende. Bana telkin ettikleri dinî inançlardan kurtulmuş, huzura ermiştim. Tek tesellim, ölümden sonra hiçlik ümidiydi; orada tekrar yaşamak düşüncesi içime korku salıyor, beni hasta ediyordu.
• Kör Baykuş - Sâdık Hidâyet
• Sayfa 63
M.G.: Burası Nietzsche'nin bahsettiği ebedi çevrime hazır olmadığını düşüdürüyor.
Ben ki henüz yaşadığım dünyaya bile alışamamışım, bir başka dünya neyime yarardı benim? Bana göre değildi bu dünya; bir avuç yüzsüz, dilenci, bilgiç, kabadayı, vicdansız, açgözlü içindi; onlar için kurulmuştu bu dünya. Yeryüzünün, gökyüzünün güçlerine avuç açanlar, yaltaklanmasını bilenler için.
• Kör Baykuş - Sâdık Hidâyet
• Sayfa 64
M.G.: Bu şekilde daha da aşağılayarak devam ediyor.
Ölümün varlığı bütün vehim ve hayalleri yok eder. Bizler ölümün çocuklarıyız, hayatın aldatmacalarından bizi o kurtarır. Hayatın derinlerinden seslenir, yanına çağırır bizi. Ve biz, henüz insanların dilini bile anlamadığımız yaşlarda, ara sıra oyunlarımızı yarıda kesiyorsak, bunun nedeni, ölümün seslenişini duymuş olmamızdır.
• Kör Baykuş - Sâdık Hidâyet
• Sayfa 64
A.T.: Kör Baykuş, ölüm konusundaki felsefesi, sunuşu, bakış açısı nedeniyle çok önemsenen bir eser. Edebiyat tarihinde ölümü bu derece iyi ele alınmış ve korkmadan orasından burasından çekiştirerek ölüme bakmış metinlerle çok sık karşılaşmıyoruz. Bu anlamda da örnek eserlerden biri sayılıyor.
Sayfa 117 - Can YayınlarıKitabı okudu
·
47 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.