Seni nereden tanıdım, nereden buldum bilmem. İyi ki tanıdım, iyi ki okudum, iyi ki sevdim. Bugüne dek eksikmişim fark etmemiştim. Şair gönlüm şiirlerinle tamamlandı. En çok da süslü kelimeler kullanmadan aşkını haykırışını sevdim. Asıl aşkı ben şiirlerinde buldum. Buldum da kaybettim... Tanımakta, okumakta geç kaldığım; şimdi kitapların elimde bin parça... " Sus, kimseler duymasın Duymasın, ölürüm ha Aymışam yarı gece, Seni bulmuşam sonra. Seni, kaburgamın altın parçası Bir daha hangi ana doğurur bizi? " Belki saatlerce, günlerce, aylarca düşündüm durdum bu satırları. Sahi bir daha hangi ana doğurur bizi? Hepimiz bulup da kaybetmedik mi kaburgamızın altın parçasını? Bu yüzden kırık dökük değil miyiz ya zaten? Kalp ağrılarımız bundan değil mi? " Gelgelelim, Beter, bize kısmetmiş, Ölüm, böyle altı okka koymaz adama, Susmak ve beklemek, müthiş ... Kaç yol ağlamaklı olmuşum geceleri Asıl, bizim aramızda güzeldir hasret Ve asıl biz biliriz kederi. " Hasretin, umudun, uzun uzadıya bekleyişlerin adamıydı Ahmed Arif. Ömrünü Leylasına adamıştı; hüznünü, kederini şiirlerine belki de gözlerine yansıtmıştı. Geceleri ağlamaklı, suskun, yalnız ama bir o kadar da umut dolu... Peki ya uğruna prangalar eskittiği, "sensiz edemem" diye yıllarca yalvardığı, gönlüne sürgün olduğu, adına yüzlerce şiir yazdığı, her mektubunu "Leylim" diye başlatıp "seninim canım, gözlerinden öperim" diye bitiren Ahmed Arif bu aşkın karşılığında ne alabilmişti? Leyla Erbil yıllar sonra şu cümle ile bu sorumu yanıtlamış oluyor: "Sevilmek iyi edermiş insanları, ben hiç mi sevilmedim?" Ve bu sözüne tek bir karşılık yakışıyor: "Zalımsın Leyla..." Şimdi kulaklarımda yalnızca bir şiir yankılanır, yankılanır da durur: " İlle de ille Sevmelerim, Sevmelerim gibisi? ... N'olur gel, Ay karanlık ... En leylim gecede ölesim tutmuş Etme gel, Ay karanlık... "

Hasretinden Prangalar EskittimAhmed Arif · Metis Yayınları · 201739,7bin okunma

·

179 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.