günler hep böyle geçecek, güneş hiç batmayacak, neşe de keder de hep aynı kalacak sanırız. insanoğlu aldanıştadır. güneş batar, yağmur kesilir, kuşlar yuvasına çekilir. hiç ummadığın anda bir dalga gelip kayığı devirir.
eski türk filmlerini andıran bir eser. hüzünlüyken okunmaz. neşeliyken de neşenizi alır yerini kedere bırakır. bir sayfadan diğerine geçerken hep bir hüzün, hep bir n'olacak kaygısı...
hayatta tesadüf diye bir şey yok. hep demez misin sen "kader olandır" diye. bu alıntı ile hikâyede kader olgusunun dikkat çektiğinden söz edebiliriz. bir önceki kuşaktan diğerine müzik tutkusu, keman çalma beraberinde şarkı söyleme kabiliyetleri kuşaktan kuşağa aktarılmış. kuşaktan kuşağa sevdiğine de kavuşulamamış bir türlü. hiç beklenmedik karakterlerin, yanlış zamanda ve kötü şekillerle ölüm anlarına şâhit oluyorsunuz. kalbi olan okumasın:D 
Mustafa Kutlu beni bu hikâyesinde derinden sarstı:) bu kadar yaşanan fırtınadan sonra sonu güzel olsun beklenir. fakat öyle olmadı, kitabın bir sonraki sayfasına geçmek isterken sert kapak elime geldi, meğer hikâye buraya kadarmış. bunu da sert bir şekilde öğrendim..:D
·
26 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.