Dostoyoveski ' nin bu eseri bana , geçmişte ki iki küçük çocuğun soba başında kuru ekmek yiyip ısınmaya çalıştıkları günü, buzdolabını her açtıklarında bomboş rafları, annesinin yok demekten nefret ettiği günleri, çocukların en sevdiği şeyin salçalı ekmek olup yoksullukta bile güzel gittiğini, çatısı akan , rutubetli evin karşında ki yüksek binaları , yüksek binaların içinde yaşayan kibirle bakan o insancıkları ve o insancıkların ruhsuz bakışlarını, kötü kalplerini , cehalet kokan konuşmalarını hatırlattı. Sahi neydi bu yoksulluk? Azla yetinmeyi bilen iyi insanların sınavımıydı , Yoksa zenginlerin gövde gösterisi için bir zeminmiydi . Toplumda hala süregelen bir sorundur ' yoksulluk.' İnsanın iliğine işler, yakasına yapışır. En başta yok demekten nefret eden annenin döktüğü gözyaşıdır. Aslında gözyaşı ruha işleyen acıdır. Hani eserde diyor ya " gözyaşları acıya yardımcı olmaz" yoksullukta bu derin sözün ispatıdır. Eser konu ve anlatımıyla çok güçlü ve dinamik , okuduğunuzda kendinizden çok şey bulacağınıza eminim. -Keyifli okumalar

İnsancıklarFyodor Dostoyevski · Can Yayınları · 202362,3bin okunma

·

12 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

hayris