Önemi var
Bu ara öykü sularında geziyorum. Bu kitap öykünün bambaşka türü. İkişer üçer sayfalık mini minnacık hikayeler. Hani insan şey sanıyor, bir arazide su bulmak için yazar birer metrelik delikler açmış, denemiş de denemiş, birinde ikisinde ya bulmuş ya bulamamış. Ama yok, aslında hepsinde çok derine inmiş, ama bakıp görmeyi bilene. Değişik bir teknik. Bu kadar kısa öykü görmemiştim. Oturup uzun uzun düşünülmüş şeyler degil de bilinçaltından anlık dışarı fırlayıvermiş düşüncelerin hayattaki yaşanmışlıklara bürünüvermiş hali sanki. İyi bir gözlemci yazar, bunların hepsini kendi yaşamış olamayacağına göre, iç görüsü yüksek, insanlarda iyi sondaj yapabilen biri diye düşündüm.
Bazı hikayeler sıkıcı, ama bazıları bunlardaki açığı kapatacak kadar derinlikli. Güçlü bir sembolizm barındıran upuzun bir şiir okuyorum gibi hissettim. Öyle ya, bu kadar kısacık öykülerde yazar kim bilir neler anlatmak istedi. Sanki önümden hızlıca geçip giden bir trendi de ben büyük bir dikkatle vagonların içini görmek istiyordum, ama başaramıyor çok az şey görebiliyordum. 
Agota Kristof ’un kaleminde bambaşka bir gizem var; en son bunda karar kıldım.
Vaktim olsaydı şayet, bu kitaptaki beni derinden etkileyen bazı hikayeler üzerine uzun uzun yazılar yazmak isterdim; o kadar ki özlemlerimin, yitirdiğim duyguların resmi gibiydiler.
Agota Kristof’dan okuduğum üçüncü kitaptı. Bu kitaba başlamadan evvel bir okur tavsiyesidir ki, Kristof okumaya 
Okumaz Yazmaz’dan başlamalı. Otobiyografik ögeler içerdiği için yazarın dünyasına bir giriş niteliğinde. Yazarın ruhunu tanımadan diğer eserlerinin evrenine girmek biraz zor gibi.
Bu hikayeye bir şans vermenizi tavsiye ederim. Zaten çok kısa, hızlı ilerleyen bir kitap.
İyi okumalar
·
1 artı 1'leme
·270 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.