Osamu Dazai Osamu dazai kendisiyle, ailesiyle ve en önemlisi içinde yaşadığı 'toplum' ile bir türlü barışamayan her geçen gün daha da yalnızlaşan, kendisine yabancılaşan bireyin kanlı canlı örneği. Yazar bu otobiyografik eserinde kendisini ölüme sürükleyen ruhsal fırtınaları o kadar keskin o kadar ağır cümleler ile anlatıyor ki etkilenmeden okumak mümkün değil. Ancak kitabı okurken düşünmeden geçemediğim bir hakikat var o da Ortadoğu'da, yer yüzünün havası en ağır iklimi en sert bu topraklarında, yazarın ruhunda onarılmaz izler bırakan olayların katbekat fazlasına maruz kalan bizlerin çok daha az sarsılarak hayatımıza devam edebiliyor olmamız duyarsızlığımızdan mı yoksa çelikten daha sağlam olması icap eden ruhsal iklimimizden mi? Sanırım ikisinden de biraz var. Ana rahmine düştüğü andan itibaren çok daha şiddetli psikolojik ve fiziksel şiddete maruz kalan bu coğrafya insanı kendine özgü duyarsızlığının da yardımıyla hayatına devam edebiliyor. Kitaba dönecek olursak alıntılamak istediğim o kadar çok cümle var ki buraya sığdırmam mümkün olmayacak. O nedenle siz en iyisi okuyun. Her cümlenin üzerinde dura dura, hiçbir ayrıntıyı kaçırmamaya çalışarak okuyun bu güzel kitabı
