Âlim bildiği ile amel etmediğinde yağmur damlasının yalçın kayadan kayması gibi vaaz ve nasihati gönüllerden çabucak silinir gider. Biz bugün sözlerimizin dinlenmediğinden şikâyet ediyoruz ama hiç kendimizi sorgulamıyoruz. Acaba gerçekten yaşadıklarımızı mı konuşuyoruz, yoksa görmek istediğimiz şeyleri mi? Gerçekten yaşadığımız şeyleri konuşsaydık etkisi daha farklı olmaz mıydı?