Platon'un mağarasından Descartes'ın fundamentum inconcussum'una, Heidegger'in "varlığın evi" olarak dil bahsinden Foucault'nun "düşüncenin büyük Platoncu inşası" değinisine kadar, mimari metaforları Batı düşüncesine baştan uca yayılmıştır. Felsefenin evlerinin saraylar olması gerekmez.
Hegel'in sistemleri katedralleri veya gökdelenleri andırır;
Nietzsche'nin aforizma derlemeleri göçebe çadır şehirlerini;
Luhmann'ın sistemler teorisi modelleri devasa ofis komplekslerini - hepsi de boşluğa dikilmiş ve kumun üzerine inşa edilmiştir! Felsefeciler evlerini çölde kurar; yüzen evlermiş gibi gemilere binip okyanusları kat ederler. Daha mütevazı mimariler vardır. Mesela birini saymak gerekirse, Frankfurt Okulu'nun üçüncü kuşağının sıraevleri. Heidegger'in kulübeyi yeğlemesi tevazuyu değil, bir keşiş hayatının pathosunu ifade eder. Bana birinin nasıl inşa ettiğini gösterin, ben de size onun nasıl düşündüğünü söyleyeyim.
··
276 görüntüleme
Derrida'nın dersleri debdebeli tiyatroları hatırlatır, Foucault'nun heterotopyaları (hastaneler, cezaevleri, vb.) ise onun metinsel topolojilerini etkiler; Deleuze'ün büyük kitapları histerik kavram-mimarilerdir; istatistikleriyle birlikte, Bourdieu'nun sosyolojik analizlerinde endüstriyel binaların çekiciliği vardır; Badiou fikirlerini matematiksel şekilde kurar; Agamben antik dönemin yapı ustaları gibi kılı kırk yararak ilerler. Hepsi de yapısal mühendislik ve yüke dayanma kapasitesiyle ilgilidir.
Herkes onlara inşa ettiklerinin ayakta durup durmayacağını sorar. Kendi inşalarının bir temeli olduğundan şüphe etmeye başladıktan çok sonra bile hala onlara bir temel ararlar.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.