Babam, başını yapay bir öfkeyle iki yana sallayıp "Telefonun nerede senin Eftal?" diye sordu. "Arıyorum kapalı." Gözlerim kocaman açıldı ve çantamdan telefonumu çıkardım, şarjı bitmişti, hoş zaten pek telefonla ilgilenebilen birisi değildim. "Bir gün başına bir şey gelirse sana ulaşamayacağız."
Öfkesini geçirmek için sevgiyle koluna girdim ve başımı omzuna yaslayıp "Sevgilim de hep bu yüzden kızıyor ya," dediğimde babam gözlerini devirdi. "Ne? İnanmadın mı?"
"Sevgilin kim? Kitaplar mı?"
"Hadi ama baba," diyerek onu dürttüm. "Benim sevgilim olamaz mı?"
"Olur elbet, şu inatçı burnunu indirip etrafına bakabilirsen." Kıkırdadım. "Lafı da değiştirme, bir daha o telefonun açık olacak, sevgilin olmasına gerek yok. Baban iki kızı için de çok endişeleniyor, daima da endişelenecek, bunu biliyorsun."
"Pekala komutanım," dediğimde ona daha fazla sarıldım.