Her gün aynayla yüz yüze geliyoruz. Bugün aynaya daha da yakından baktığımda birdenbire ayırdına vardım: Kirpiklerim kalmamış. Çok değil bir iki yıl önceye değin seyrek de olsa kirpiklerim vardı.
(Acaba 4-5 yıl önceye değin mi demeli?) Şaşkınlıkla uzun uzun baktım aynaya. Bir süredir yüzümdeki değişimleri izliyordum, yadırgamıyordum bunu: Doğal diyordum.
Yüzümü gitgide tanımamaya mı başlayacağım? Ataç’ın berberde tıraş olurken koltuğunu aynaya ters çevirdiğini duymuştum: Yüzüne dayanamadığı için.
Ben aynaya bakmayı sürdüreceğim.
Gövdemi baştan beri seviyorum, yüzümü dışlamam.
