Tasavvufta mânevi hallerden sayılan “vakt”, mâzi ile istikbal arasındaki zaman dilimidir. Geçmiş zaman ile gelecek zaman arasında alınan nefestir . Cüneyd-i Bağdadî’ye göre vakt, kulun kendini bilmesi , Rabbına muvafakat etmesi, vaktinin gayrısiyle bulunmamasıdır.Her anı, her günü, o ânın ve günün şartlarına göre yaşamak, diye özetlenebilecek bu ilkeyi Mevlânâ şöyle seslendirir:
“Her gün bir yere konup geçmek, akarsu gibi bulanmamak, donmaktan kurtulmak ne hoştur. Dün de geçti, düne âid söz de dün gibi gelip geçti. Bu gün yeni bir söz söylemek gerek.”
·
319 görüntüleme
Niyâzî Mısrî der ki:
İbnü’l-vaktım ben ebu’l-vakt olmazem
Abd-ı mahzam, ben tasavvuf bilmezem
Geçti mâzi, çekme istikbâle gam.
Gün bu gün, sâat bu saat, dem bu dem.
M. Akif de der ki:
Geçen geçmiştir, ân-ı müstakbel ise mübhemdir,
Hayatından nasibin bir, şu geçmek isteyen demdir.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.