Tek Yalnız Ben Değilim Sahi yalnızlık korkutucu mu? Bence asıl insanlar korkutucu. Tabi ki yaratılış olarak insanlara mecburuz. Ama birey olabilmeyi başarabilmemiz için de yalnızlığı deneyimlemeliyiz. Belki yaşım ilerledikçe değişir düşüncelerim. Yaşlılar şüphesiz daha çok korkar yalnızlıktan. Ama eminim bu konuda yalnız değiller. İşte bu konuyla bizi yüz yüze getiren o muhteşem kitaptan bahsetmeye geldim.
Jean-Louis Fournier'den "Tek Yalnız Ben Değilim"
Kitapta işaretlediğim ilk alıntı ne kadar da ironik geliyor şu an gözüme: "Bizi dinleyecek kimse olmadığı için yazı yazıyoruz. Edebiyat olmasaydı, yalnız kaldığında bir insanın neler düşündüğünü hiçbir zaman öğrenemeyecektik.(Georges Perros)" Tabi hemen şu geliyor aklıma: "Dinlese de anlamayan insana boşuna dil dökmemek gerek." Bunu hep hatırlatmalıyız kendimize. Bu kötülüğü hiçbir zaman yapmamalıyız artık kendimize.
Bakalım ne gibi alıntılar bırakmış bu kitap hayatıma:
-"Sizi seven birinin ölümü, artık hayayınızda daha az sevgi olacağı anlamına gelir."
-"Başkaları olmadan yaşamak zor, başkalarıyla birlikte yaşamak da zor. Yaşamak hep zor."
-"Yalnızlık insanın başına gelecek en kötü şey mi yoksa en iyi şey mi?"
-"Yalnızlık özgürlük için ödenen bedeldir."
-"Bahçemde yaz sıcağında kızıllaşmış gül ağacının üstünde pembe bir nokta.
Son gül, olağanüstü güzel, hemen fark ediliyor, hüzünlü ve güzel, tıpkı yalnız bir kadın gibi.
Kısa bir süre sonra onu kesecekler, yalnız günleri bir tomurcuk vazosunda son bulacak."
Eşini kaybeden yaşlı bir adamın hüzünlü yalnızlığını çarpıcı bir gerçeklikle okuyoruz kitapta. Bundan şu şekilde bahsediyor yazar:"Sylvie bu dünyadan ayrıldığında bana da onunla gitmeyi teklif etselerdi aynı trene binmeyi kabul eder miydim acaba?"
Yazarın kendisine sorduğu bu soruyu belki birçoğumuz kendimize sormaya bile cesaret edemeyiz...
