Çocukken, öteki annelerin yapıp da Mama'nın yapmaya yanaşmadığı şeylerin tepemi nasıl da attırdığını anımsadım. yürürken elimi tutmaması. beni kucağına oturtmaktan, uykudan önce masal okumaktan, iyi geceler öpücüğü vermekten kaçınması. bunların hepsi doğruydu, tamam. ama onca yıl, çok daha büyük bir gerçeği, bütün o dertlenmelerimin, şikayetlerimin altında, derinlerde anlaşılmadan ve takdir edilmeden yatan bir hakikati gözden kaçırmıştım. o da şuydu: annem beni asla terk etmezdi. onun bana armağanı, Çelik sağlamlığında, sarsılmaz bir bilgiydi: O benim annemdi ve beni asla terk etmeyecekti. bunu dünyanın en doğal şeyiymiş gibi kabullendim, hatta ondan bunu bekledim. nasıl ki güneşe beni ısıttığı için teşekkür etmiyorsam, anneme de bunun için teşekkür etmek aklıma bile gelmedi.
Sayfa 408Kitabı okudu
·
9 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.