Dünyayı sevmeyen var mıdır? "Sevmiyorum" diyen de mutlaka ya aşırı tutkusundan, ya da elde edemediği dunyaya kızgınlığındandır. Aslında gökyüzüyle, deniziyle, güneşi, ayı ile, kışı baharı ile, acısı tatlısıyla, neşesi hüznü ile seviyoruz dünyayı. Yaşadığımız her an, her dakika ise bizi o çok sevdiğimiz dünyadan çıkarma yolunda ve bize uğurlar olsun diyor. Bizi her an bırakmak için zaman denen bilmecesiyle giden böyle bir sevgiliyi seviyoruz. Sevmemek, sevememek ne mümkün? Çünkü ya ratılışımıza konmuş bu sevda. Bu sevgili de sevebileceğimiz güzellikte yaratılmış. Her an akıp giden ve her an kendisinden bizi uğurlayan bu sevgiliye sevdamız nasıl olacak? Onun dediklerine kulak vermekle mi, onun dediklerini anlamakla mı? Aslında doğrusu da bu. Sürekli bize faniliği fısıldadığını kim inkâr eder? "Bendeki güzellikler geçici, ben daimi bir yerin küçük bir örneğiyim ve sizi oraya uğurluyorum, bana takılıp kalmayın, o zaman aldanırsınız, ben de sizi aldatmış olurum. Ama ben gün içinde bile değişimlerle kalıcı olmadığımı sürekli hatırlatarak aldatıcı konuma düşmüyorum, siz aldanıyorsunuz. Sizler bir misafir, bense misafir evi.
·
103 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.