Ne ustalar geçti gözümüzün önünden, nasıl oluyor da hâlâ yazmaya cüret edebiliyor ya da yazdığımızla kendimize bir alan açma hayali kurabiliyoruz? Biz yazarken alttaki katmanların, “bizden önce başkalarının” yazdıklarının bir görünüp bir kaybolacağını, peşimizi bırakmayacağını bile bile bir defterin, bilgisayarda yeni bir dosyanın karşısında ne umabiliriz ki? Palimpsest imdadımıza yetişiyor diyebilirim. Sayfa sırf biz başlayabilelim diye silinmiştir. Bir süre bu seçilmiş unutkanlığa boyun eğeriz , yavaş yavaş hatırlayacağımızı bile bile.