Haşmet Usanmaz
@Hasmet_Usanmaz
14 okur puanı
Ocak 2022 tarihinde katıldı
Sabitlenmiş gönderi
Eğer sonunda öleceksek ve daha önce çok sevdiğimiz varlıkları ölüm yüzünden yitireceksek, ancak engelleyebileceğimiz bir kaza veya rastlantıyla değil, hiçbir canlının ondan kaçamayacağı, doğanın acımasız yasasını yüce Ananke’ye boyun eğmiş olduğumuzla avutabiliriz kendimizi. Ölümün içsel gerekliliğine olan bu inanç belki de ‘varoluşun dayanılmaz ağırlığına’ katlanabilmemiz için yarattığımız sayısız yanılsamadan yalnızca biridir.
Sayfa 31
Bir kitabı okumaya başladı
Bir kitap okudu
660 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Gecikenin vay haline!
“ Erken gelişen” bir çocuk sahibi olmak bütün ebeveynlerin hayali. Ama yaygınlaşan erken gelişmişlik, giderek daha sık görülen erken ergenlik ve erken menopoz olarak da kendini gösterdiğinde oturup ağlıyoruz.
Yeni kuşaklar mesajı aldılar. Yetişkinliklerini 30 ile 45 yaş arasında yaşamalılar. Bunun öncesinde yaşamak ve çalışmak, bir aile kurmak ve terfi etmek için yeterince deneyimleri yok. Sonrasında ise ıskartaya çıkarılmanın ilk işaretleri belirir. Gecikenin vay haline! “Geri kalan” her zaman “anormal” olarak görülür.
Sayfa 11Kitabı okuyor
Terapi seansıyla olabildiğince sekteye uğratılmaması gereken yüklü bir programa “sıkıştırılmış” randevular bilinçaltıyla karşılaşmanın şokunu zora sokuyor. Analizin, “dayanmayı” sağlayan gündelik konforu bozmamak adına yalnızca “durumu saptama” arzusuna dönüşmesi hiç de şaşırtıcı değil. Serbest çağrışım için artık zaman yok, düşler için artık zaman yok.
Çünkü bizler ezildik. Ve acılarımız da zamanla alakalı. Aslında büyük bir “zaman açlığı” çekiyoruz.
Sayfa 10Kitabı okuyor
Bugün artık psikanaliz yapmak için bile zaman yok. Öznel bir değişim sağlayan ve düzenli buluşmayı gerektiren (Freud’un zamanında günde bir kez!) gerçek psikanaliz günümüz yaşamının ritmine “ uymuyor”. Büyük terapi piyasası bu nedenden ötürü öncelikle doğru saptanmış sorunlara hızlı çözümler getirdiği (kısacası varoluşun etkin yönetimine katkıda bulunduğu) kabul edilen çok çeşitli türevlerini sunuyor.
Sayfa 10Kitabı okuyor
Zamanı kaybetme deneyimi, ajandaları okunmaz hale gelmiş “acayip yoğun”, “işi başından aşkın” insanlara özgü değil bir tek. Can sıkıntısı çekenler de bir o kadar nasipsiz. Kalan vakitlerini “öldürmek” için didindikleri halde onların da fazla zamanı yok. İşte paradoks bu, en azından görünüşte öyle: Bir yandan yokluğuna yanarken bir yandan da zamana karşı ölümcül düşünceler besliyoruz: Zaman rahatsız ediyor, onu sevmiyoruz.
Sayfa 9Kitabı okuyor