Ömrü kendisini özlemekle geçti. Hasreti kendisineydi, kendisinde olana idi. Kendisini aramak, en yakınında olana yaklaşmak ne de büyük bir işti! Kendisinden geçemeyenlerin geçici olan geçip gittiğinde akılları başlarına gelirmiş, bu öğüde de kulak asmadı. O bir kez ve gerçekten var olabilseydi, evet bir kez olsun varlığını fark edebilseydi, yok da olabilir, ancak o takdirde yoklukta varlık bulabilirdi.
Sayfa 121
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.