Cinsel sevginin ben için taşıdığı önem ne kadar büyür, bu sevgi zamanla ne kadar güçlü bir tutkunluğu içerecek duruma gelirse, onu iki kişiyle sınırlandırma -una cum uno- zorunluğu da o kadar güçlenir. Zaten cinsel birleşmenin doğasında da bu zorunluğu gösteren bir durum vardır.
Çok-evliliğe (poligami) yönelik eğilimler ise, ilgili gelişim sonucu cinsel objenin değiştirilmesiyle kendilerine bir doyum sağlamaya itilmiştir.
Cinsel doyum sağlama amacıyla birbirini gereksinen iki kişi, cinsel birleşme için yalnızlığı arar, dolayısıyla bu davranışlan sürü içgüdüsüne ve kitle duygusuna karşı bir protesto niteliği taşır. Birbirlerine tutkunlukları ölçüsünde birbirlerine yeterlikleri eksiksiz bir düzeye ulaşmıştır. Aralarındaki ilişkide kitlenin etkisinin yadsınışı utanç duygusu kılığında kendini açığa vurmuş, seçilen cinsel objeyi kitlesel bağlanımdan kaynaklanacak herhangi bir kısıtlamaya karşı korumak için, son derece şiddetli kıskançlık duyguları savaşa sokulmuştur. Erotik ilişkideki sevecen, yani kişisel etken cinsel etken karşısında büsbütün geri plana itildiği zaman, bir çiftin başka çiftler önünde cinsel birleşimi ya da sefahat âlemlerinde (orgie) görüldüğü gibi bir toplulukta birden çok çiftin cinsel birleşme eylemini gerçekleştirmesi mümkün olmaktadır. Bu ise, cinsel ilişkilerde tutkunluğun henüz rol oynamadığı, cinsel objelerin birbirlerine henüz eşdeğer görüldüğü, örneğin Tutkunluk, bir kadınla bir başkası arasındaki farkı yakışık almayacak gibi abartmaktır, diyen Bernard Shaw'un sevimsiz sözüne uygun davranıldığı eski duruma bir dönüştür.
Sayfa 102 - CemKitabı okudu
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.