Kendime gelmeye çalışıyorum. Ne zaman bulurum da kendime gelirim bilemiyorum.Kendimi bıraktığım gibi bulur muyum onu da bilemiyorum. Kırk yıl önceye döndüm kitabı okurken. Edgü'nün hikayesiyle çocukluğumun hikayeleri uzunca bir süre beraber yol aldı. Kitabı bırakıp, kendimi dinlerken buldum bazen kendimi. Yokluğu, çaresizliği bu kadar hissettiren bir anlatımı daha önce bir kez de, okuma - yazmayı keçi güderken dağda, taşlara yazı yazarak öğrenen babamdan dinlemiştim. Annemin öğretmeninin dedemle konuşup " okutalım bu kızı, kafası çalışıyor " dediğini ve İlçede okuyacağı için biraz büyüsünde gönderelim diye üç sene sınıfta bırakıldığını fakat ne var ki tam ilk okulu bitirdiğinde dedemin vefat etmesiyle okul hayatının da sona erdiğini öğrendiğimde ne kadar üzüldüğümü hiç unutmam. İnsanların ili bırak ilçeyi bile görmeden ölüp gittiği bir köyde geçirdim çocukluğumun çoğu yazını. Cumhuriyetin o yol olmayan köyüne okul açıp öğretmen göndermesine şaşmamak elde değil. Ve bu köy Antalya'nın Gazipaşa ilçesinin gevenes köyü. Ki Antalya da bu örnekler yaşanırken Hakkari'yi hayal bile edemiyorum. Kitap adeta şiir gibi akıyor. İnsanı sürüklüyor. Eminim her okur kitapta kendisinden de bir şeyler bulur.
