1919'dan beri memleketi enflasyonsuz bir yönetimle 1931 yılına getiren Gazi, o tarihten sonra da emisyonun bir finansman aleti gibi kullanılmasına izin vermedi. Sıkışık anlarda dolaşıma 5 veya 10 milyon lira çıkarmağa Gazi'yi ikna için Çankaya'ya giden Başbakan, hep red cevabı aldı. 1938'e kadar yapılan yeni emisyon 10 milyon lira civarında kaldı. Bu miktar altın stokundaki ve döviz rezervlerindeki artışın altında idi. Yedi yıllık emisyon artışı, %6.4'ü aşmadı. 1931'de 6 ton 127 kilo olan altın rezervleri 1932'de 14 ton 533 kiloya, 1933'te 17 ton 695 kiloya, 1934'te 19 ton 222 kiloya, 1935'te 20 ton 522 kiloya, 1936'da 24 ton 103 kiloya ve 1937'de 26 ton 107 kiloya baliğ oldu. Ayrıca 10 milyon liranın gününe göre bir miktar altına inen veya üstüne çıkan bir döviz fonu bulunduruldu. Enflasyonun önlenmesi, kuşkusuz isabetli bir davranıştı. Ancak para hacminin hemen hemen sabit tutulması, piyasada kronik deflasyon yarattı. Para politikasının iktisadi hayatı canlandırıcı etkisinden yararlanılamadı.
Sayfa 57 - Yaşar Eğitim ve Kültür Vakfı YayınlarıKitabı okudu
·
147 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.