“Vasiyetime gelince, onu bugün benimle buraya gelen gençlere bırakıyorum. Beni buraya gömmek suretiyle vasiyetimi yerine getirmek onlara düşüyor. Ancak bir mesele var: Cenaze duamı kim okuyacak? Çünkü bunlar ne Allah’a inanıyorlar, ne dua biliyorlar! Allah’ın varolup olmadığını kimse bilemiyor. Bazıları var, bazıları da yok diyor. Ben Sen’in varlığına, düşünce ve hareketlerime yön verdiğine inanmak istiyorum. Dualarımla Sana seslendiğim zaman, Sen’in aracılığınla kendime hitap etmiş oluyorum. Ve o anlarda aklıma gelen fikirler Sen’in fikirlerinmiş gibi geliyor bana ey Yüce Yaradan! İşte gerçek bu. Gençler bunu anlamıyor ve duaları küçümsüyorlar. Ölüm saati gelince bunlar kendilerine ya da başkalarına ne diyecekler? Bu gençlere acıyorum. Bir insan, ruhunu Allah katına ulaştırmanın yolunu bilmiyorsa, kendini kendi gözünde Allah gibi yüceltemiyorsa, insan olmanın sırrını, yüceliğini ve kutsallığını nasıl anlar? Allah’ım, küfür sayılabilecek, kutsal varlığına saygısızlık sayılacak sözlerimden dolayı beni bağışla. Onların hiçbiri Allah derecesine yükselemez, böyle olunca da Sen var olmazsın! Eğer bir insan Sen’in yaptığın gibi, herkesin derdiyle meşgul olup herkesi koruma ve kayırma görevini üstlenmezse, herkesi esirgeyen Allah gibi olduğuna kendini inandırmazsa, o zaman Sen de varlığını koruyamazsın ey Allah’ım! Oysa ben Sen’in yok olmanı asla istemiyorum.
“Benim derdim, üzüntüm, Sen’den dileğim işte bunlardır. Hatalarımı, kusurlarımı bağışla. Ben basit bir insanım ve içime doğduğu, aklıma geldiği gibi konuşuyorum. Sözlerimi kutsal kitaptan alınmış âyetlerle tamamladıktan sonra cenazemizi gömeceğiz. Rahmetini esirgeme... Âmin.”
Sayfa 67 - Ötüken Yayınları, XII
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.