Komiliğe talip olduğum lokantada çalışan o on üç-on dört yaşındaki garson çocuğun aşağılayan bakışını hatırladım. Gidip o kara suratının tam ortasına bir yumruk geçirmek geldi içimden. Önümde tecavüze uğrasa bile kılımı kıpırdatmayacak kadar nefret etmiştim ondan. Kendini güçlü hissetmişti karşımda. Sikindirik konumuyla övünmüştü! İşe yaramazdım gözünde. İki tabak taşıyıp sipariş almak, sayemde dünyanın en önemli işi haline gelmişti! Ait olmanın ve işe yaramanın mutlu güvenini tattırmıştım ona. Köyüne milyonlarca lirayla dönme hayalini tazelemiş, inancını ve umudunu artırmıştım...
Sayfa 157 - Ece ErdoğuşKitabı okudu
·
1 artı 1'leme
·10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.