Ne korkunç! Seni unutmaya başlıyorum. Yerine başkalarını koyuyorum. Ülkeyi, dünyayı, insanlığı anlamaya çalışıyorum. Soru sormayı öğreniyorum. Eşitsizliği, yoksulluğu, zulmü ve bütün bunların insanın kaderi olmadığını öğreniyorum. Sorularımın cevabını kitaplarda, örgütlerde, gece yollarında, işçi semtlerinde, fabrikalarda, kıpırdanan, uyanan köylerde, dolup taşan meydanlarda arıyorum. Büyük ütopyaya varıyorum; kimliğimi, kişiliğimi kazanıyorum. Ben oluyorum. Sonra, yeni bir aşkla birlikte, kendimi yollara atıyorum. Ve yollar tükenip ayrılık saati geldiğinde, gece yollarının sonunda kimse beni beklemez olduğunda, yollar gibi kentler de anlamlarını kaybettiklerinde, bir kez daha yenildiğimde, yine uzatmalara başlıyorum.
Sayfa 18
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.