“Travma odası diyafonu çaldı. Başvuru masasındaki memurun sesi duyuldu. “ Hastanın anne ve babası ziyaretçi salonunda.” Ben kendi gecemin ne kadar kötü olduğunu düşünüyordum, oysa bu ailenin gecesi benimkinden çok daha kötüydü. Benim için o bir hasta olduğu kadar bürokratik bir sıkıntı kaynağıydı. Onlar için o, ilk adım, ilk sözcük, ilk bisiklet, ilk erkek arkadaşla randevu idi. Yaşamlarının onlarca yılını ona vermişlerdi, doğum günü partileri, yaz tatilleri, okul müsamereleri ve mezuniyet günleriyle bezenmiş bir sevgi mozaiğiydi o. Şimdi ise sevgili mozaik, acil servisimizin masasında parça parça oluyordu. Bebekken havaya atıp tutarak sevdikleri o çocuk, şimdi ona on boyutundaki gazlı süngerlerin üzerine beynini akıtıp duruyordu. “
·
1 artı 1'leme
·123 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.