İnsanlarla bağ kurmak, şefkatle temas etmek, anlayabilmek ya da hiçbiri olmuyorsa mesafelenmeyi barış ve saygıyla yapabilmek için çocukluklarını ve hikâyelerini düşünürüm. Herkesi sevmek mümkün olmuyor ama kimseden nefret etmemeye yaklaşabiliyoruz bence, bu minik taktik işe yarıyor. Yara İzleri, çaresizlik, umutsuzluk, yokluk içinde olan üç kız kardeşin hikâyesini anlatıyor bize. Biri telefon bekleyen, biri delilik yapan ve biri acılar icat eden. Karşılaşsan tuhaf bulabileceğin üç kadın. Ama biliyor musun Can, hepimizin tuhaflıkları var. O tuhaflıklar bizim hikâyelerimizden geliyor. Doğumdan, bebeklikten, çocukluktan, gençlikten… Birike birike, sürtüne sürtüne, yuvarlana yuvarlana… Doğduğumuz anda harekete başlayan bir cisim düşün, diyelim ki top. Onun geçtiği yollar , başına gelenler, etrafındaki insanlar onun hikâyesini yazıyor. Nasıl bir topu hayal ettiğin bile şu an o hikâyenden geliyor. O sonsuz etkileşim dalgalarını görebilmek için edebiyat hep hayatında olsun diliyorum. Marquez “meşaleyi teslim etmek istediğim yazar” demiş kitap kapağına göre, vardır bir bildiği, meşale onun :) Ben olay örgüsü, dili, zaman geçişleri yönünden teknik anlamda başarılı buldum, sürükleyici de aynı zamanda. Unutulması güç üç karakter de ilk sayfalardan itibaren insanın ilgisini hemen yakalayıveriyor. Ama bir türlü derinleşemiyor, sonuna kadar karakterlerin duygusuna bağlanmak için büyük bir efor sarfettim, hatta artık son sayfalarda mucizevi bir sonla her şey yerli yerine oturacak diye bekledim ama olmadı. Düşünceden duyguya kayamadım. Karakterler bir türlü isimlerine varamadı, kimliklerine kavuşamadı, telefon bekleyen, acılar icat eden ve delilik yapan olarak kalıverdiler. Dolayısıyla kalbimi fetheden bir kitap olmadı ama ilgini çekerse okuma da demem, keyifle okudum. Benden daha fazlasını bulabilirsin.

Yara İzleriJorge Franco · İthaki Yayıınları · 201249 okunma

·

15 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.