Canlı ve meraklı duygularımızın kısıtlı sınırlarını düşününce, tüm enerjimizi salt ihtiyaçlara aktarıldığını gördükçe - ki bununda sefil bir var oluşu sürdürmekten öte bir yararı yok - ve araştırmalarımızın sonunun pasif bir boyun eğmeden daha fazlası olmadığını, hapishane duvarlarımızı parlak şekiller ve ışıltılı manzaralarla süsleyerek mutlu olduğumuzu düşünüyorum.
·
2 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.